هزینه خوراک دام گاو شیری بیش از اندازه بالا است
خوراندن بیش از اندازه مواد معدنی کم مصرف به دام هزینه بر است و همین مسئله اهمیت نقش توازن مواد معدنی خوراک دام گاو شیری را آشکارتر می سازد. علاوه بر آن، خوراندن بیش از اندازه برخی از مواد معدنی مانند مس (Cu) می تواند بر سلامت و عملکرد گاو شیری تأثیر منفی داشته باشد. مواد معدنی کم مصرفی از قبیل مس (Cu)، روی (Zn) و منگنز (Mn)، در اولویت این مقاله هستند زیرا به پروتئین ها در روده متصل می شوند و برای استفاده کاربردی و یا ذخیره سازی به بدن دام انتقال می یابند.
توازن مواد معدنی جیره گاو شیری مهم است زیرا کم خوراندن مواد معدنی هزینه به بار می آورد
هنگامی که مواد معدنی کم مصرف، بیش از اندازه خورانده می شوند، پروتئین های انتقالی اشباع می شوند و سیستم بدنی گاو به طور بیولوژیکی نیاز به ساخت این انتقال دهنده را کاهش می دهد. به طور اساسی، هنگامی که آنها بیش از نیاز خورانده می شوند، سیستم بیولوژیکی بدن، زیاد بودن آن را درک می کند و بازده جذب یا انتقال آنها را کاهش می دهد و وارد مدفوع می شوند و در نتیجه گاودار برای خوراندن مواد مغذی، هزینه بیشتری می پردازد.
اگرچه خوراندن بیش از نیاز روی و منگنز ممکن است تنها هزینه بر باشند اما مانند مس مسمومیت ایجاد نمی کنند. دام می تواند آن را در کبد ذخیره کند که این از لحاظ بیولوژیکی یک مزیت می باشد. هنگامی که بدن با کمبود مس مواجه می شود یا برای عملکردهای سلولی به مس بیشتری نیاز می باشد (برای مثال هنگامی که در عملکرد سیستم ایمنی مشکل ایجاد می شود) دام می تواند مس موجود در کبد را برای عملکردهای سلولی فراخوانی کند ولی اگر ذخیره مس در کبد بیش از اندازه باشد، فراخوان مس کبد می تواند مرگ آور باشد.
در یک تحقیق موضوعی چاپ شده در نشریه Canadian Veterinary Journal در سال 1993 مرگ 9 گاو خشک اواخر شیردهی گزارش شد که مرگ آنها به مسمومیت نسبت داده شد. دامنه غلظت مس کبد گاوهای مرده بین 1236 تا 2179 بخش در هر ملیون (ppm) بر اساس ماده خشک (DM) بود. تحقیق موضوعی، مصرف دو سال گذشته مس در جیره را بررسی کرده که در گله های دوشا و خشک به ترتیب تقریباً 38 و 23 ppm بوده است. لازم به ذکر است که غلظت مس در جیره، پائین تر از حداکثر میزان قابل قبول جیره (40 ppm) ارائه شده توسط NRC (Nutritiond Research Council) بوده ولی مسمومیت مس زمانی رخ می دهد که مقدار زیاد مس به مدت چندین ماه و یا سال و نه برای روزها یا هفته ها، خورانده شود.
خوراندن بیش از اندازه مواد معدنی جیره گاو شیری باعث هزینه بر بودن بیش از حد خوراک دام می شود که نه فقط از نظر پولی بلکه از نظر تأثیر آن بر سلامت و تولید نیز باید مورد توجه قرار داشته باشد.
توازن مواد معدنی جیره گاو شیری مهم است زیرا کم خوراندن مواد معدنی هزینه به بار می آورد
خوراندن مواد معدنی کم مصرف می تواند هزینه بر و خطرناک باشد. مس، روی و منگنز در عملکرد سلولی و بقاء دام نقش حیاتی دارد. این مواد مغذی، کوفاکتورهایی برای صدها پروتئین (اگر هزار پروتئین نباشند)، می باشند که برای انرژی متابولیسمی مورد نیاز هستند و مواد مغذی ضروری برای رشد، تولیدمثل و تولید شیر و گوشت به شمار می روند.
آنچه مسئله را پیچیده می کند این است که هیچ روش کاملی برای مشخص کردن وضعیت بیولوژیکی و ارزیابی غلظت مس در کبد تعیین نشده است. علاوه بر آن، عنصرهای دارای اثر آنتاگونیستی مانند گوگرد و آهن همیشه در گاوداری وجود دارند و می توانند میزان جذب مس را در دام کاهش دهند. بنابراین دلیل، خوراندن بیش از اندازه این ریز ماده معدنی آشکار شده است اما باید به مسئله هزینه بر بودن خوراندن بیش از حد آن نه فقط از نظر پولی بلکه از نظر تأثیر آن بر سلامت و تولید نیز توجه شود.
توازن مواد معدنی جیره گاو شیری و جذب شکمبه ای مواد معدنی
طبق (2001)NRC، مس، روی و منگنز به شکل سولفات به ترتیب تقریباً به میزان 5، 20 یا 1 درصد جذب می شوند. شکل آلی یا خاص این عناصر نسبت به شکل سولفات آنها در شکمبه به نوعی پایدارتر است و کمتر با مواد مغذی که می توانند مانع جذب شوند در تعامل هستند. محققین مشاهده کردند که گاوهای دوشایی که مس، روی و منگنز را به صورت مکمل از منابع هیدروکسی دریافت کردند نسبت به گاوهایی که این عناصر را به همان اندازه از منبع سولفات دریافت کردند هضم فیبری بهتری داشتند.
علاوه بر آن، محققین مشاهده کردند که نوع منبع فیبری (بر پایه علوفه در مقایسه با منابع فیبری بر پایه محصولات فرعی) بسته به این که منبع مس خورانده شده، هیدروکسی باشد یا سولفات، بر جذب اثر می گذارد. جذب ظاهری مس هیدروکسی در مقایسه با سولفات، هنگامی که به گاوها جیره بر پایه علوفه خورانده می شد بیشتر بود اما جذب ظاهری مس هیدروکسی گاوها هنگامی که جیره هایی بر پایه محصولات فرعی دریافت می کردند کمتر بود. در دیگر تحقیقات، محققین دانشگاه پنسیلوانیا مشاهده کردند تلیسه هایی که مواد معدنی آلی به صورت مکمل دریافت می کردند در مقایسه با تلیسه هایی که مواد معدنی به شکل سولفات دریافت می کردند، اسیدهای چرب فرار بیشتری تولید می کنند.
مکانیسم اولیه این جذب ها به طور کامل درک نشده است. میکروارگانیسم های شکمبه ای به مواد معدنی کم مصرف نیاز دارند اما خوراندن بیش از حد این مواد معدنی به صورت مکمل برای برخی از میکروارگانیسم های شکمبه ای مرگ آور است. بنابراین، اگر مواد آلی یا خاص در شکمبه پایدارتر باشند و برای میکروارگانیسم های شکمبه کمتر سمی باشند، یا با بازده بیشتری توسط میکروب های شکمبه ای مورد استفاده قرار گیرند، می توان نتیجه گیری کرد که منبع مواد معدنی خورانده شده بر محیط شکمبه ای اثر می گذارد. همچنین به نظر می رسد که مواد معدنی آلی یا خاص در مقایسه با منابع سولفاتی می توانند عملکرد شکمبه و جذب ظاهری در جیره های با پایه علوفه ای را بهبود دهند.
توازن مواد معدنی جیره گاو شیری بر سلامت سم دام تأثیرگذار است
ثابت شده است که مواد معدنی کم مصرف از قبیل ید، بیوتین و روی می توانند تأثیر مؤثری بر سلامت سم دام داشته باشند. همیشه این نظریه وجود دارد که این مواد مغذی به ایمنی و کراتینه سازی بافت های سم کمک می کنند. علاوه بر این اثرات، در تحقیقات دانشگاه اوهایو و ایلی نویز مکانیسم های بیشتری مشاهده شد که ممکن است سلامت سم دام را بهبود دهند و این تأثیرها ناشی از منبع مواد معدنی خورانده شده می باشد.
محققین دانشگاه ایالت اوهایو مشاهده کردند که فراوانی نسبی باکتری های Treponema در فضولات گاوهای دوشا که به آنها زینک گلیسینات به همراه سولفات منیزیم و مس خورانده شد در مقایسه با گاوهای دوشایی که به آنها مس، روی و منگنز از منبع فقط گلیسینات یا سولفات خورانده شد کمتر بود. ترپونما از گونه باکتری های مارپیچی هستند که بافت های نرم را مورد هدف قرار می دهند و با شیوع درماتیت انگشتی مرتبط هستند. از نظر تئوری، کاهش فراوانی این باکتری ها در فضولات که به طور روزانه با سم در ارتباط هستند باید سلامت سم دام را بهبود دهد. با این وجود، هنوز مشخص نشده است که آیا دفع کمتر، تجمع باکتری ها در سم را کاهش می دهد یا نه! و چرا ترکیب منابع معدنی در مقایسه با سولفات یا گلیسینات به تنهایی میزان دفع باکتری ها را کاهش می دهد؟
محققین دانشگاه ایلی نویز در تحقیق مشابه مشاده کردند که میزان شیوع زخم سم در گاوهایی که به آنها مس، روی و منگنز از منبع کمپلکس مواد معدنی و اسید آمینه خورانده شد در مقایسه با گاوهای دوشایی که به آنها این عناصر از منابع سولفاتی خورانده شد، کمتر بود. شیوع کم زخم سم گاوهایی که به آنها مواد معدنی آلی خورانده شد با تغییرات مسیرهای مولکولی مربوط به ساخت بافت های کوریوم، تفاوت در مسیرهای آنتی اکسیدانی و التهابی بین تیمارها مرتبط می باشد.
اگرچه روش ارزیابی تأثیر منابع معدنی بر سلامت سم دام در این دو تحقیق متفاوت بود اما نتایج یکسان بود. خوراندن برخی یا تمامی منابع معدنی آلی سلامت سم دام را بهبود می بخشد. کاهش دفع عوامل بیماری زای باکتریایی یا بهبود عملکرد بیولوژی درون سم یا ترکیبی از هر دو می توانند به این مزیت ها منجر شوند.
خوراندن بیش از نیاز مواد معدنی جیره گاو هزینه بر است و می تواند بر عملکرد و سلامت دام نیز تأثیر منفی داشته باشد.
نکته های آموزنده در ارتباط با توازن مواد معدنی جیره گاو شیری
ایده تنظیم جیره دام بر اساس “افزایش بیش از اندازه مواد معدنی کم مصرف می تواند بهتر باشد” مربوط به گذشته است. خوراندن بیش از نیاز مواد معدنی کم مصرف برای گاودار هزینه بر است و می تواند بر عملکرد و سلامت دام نیز تأثیر منفی داشته باشد. آنها در عملکرد شکمبه و هضم و همچنین در افزایش عملکرد و سوددهی گاو نقش اساسی دارند.
علاوه بر آن، خوراندن مواد معدنی آلی یا خاص با پایداری بیشتر، سلامت و عملکرد دام را بهبود می بخشد. ارزش واقعی این مواد با پایداری بیشتر، این است که خوراندن میزان کمتری از آن بر عملکرد و سلامت دام تأثیر منفی ندارد.
