مدیریت نیتروژن اوره ای شیر با استفاده از مقادیر MUN به عنوان شاخص تولیدی کمی خطرناک است. چرا؟ اگر این شاخص بر مبنای علمی مدل سازی شده است چرا نباید آن را به کار ببریم؟ اگرچه که مدل تنظیم شده، شامل مقدار قابل پیش بینی MUN است ولی تجربه نشان داده است که کارکردن با مقادیر واقعی MUN آسان نیست.

عوامل تأثیرگذار روی شیر مورد بررسی قرار گرفته است. میزان MUN با میزان BUN (نیتروژن اوره ای خون) مرتبط است. میزان اوره ای که در خون جریان دارد و سرانجام از طریق ادرار از بدن دفع می شود، میزان نیتروژن از دست رفته را نشان می دهد.

مسیر معمول نیتروژن در ملکول اوره تبدیل پروتئین به شیر است. نیتروژن بخشی از خوراک است که بابت آن هزینه پرداخت می شود و بهتر است که هزینه صرف شده برای آن به صورت فروش پروتئین شیر بازگردد. هدر روی نیتروژن برخلاف افزایش میزان پروتئین شیر، یک مشکل بسیار بزرگ است که کنترل آن نیازمند مدیریت نیتروژن اوره ای شیر (MUN) می باشد.

از دست دادن فرصت

هدف حول محور افزایش درآمد بالقوه می چرخد، اما آیا مدیریت نیتروژن اوره ای شیر تنها راه افزایش حاشیه سود گاو شیری است؟ در حقیقت ممکن است MUN اولین چیزی نباشد که باید مورد توجه قرار گیرد.

حداقل دو روش وجود دارند که می توان از طریق مدیریت نیتروژن اوره ای شیر ( MUN)، حاشیه سود هر گاو را بهبود داد.

اول، ما می توانیم جزئیات الگوی تنظیم جیره را در جهت افزایش بازده تبدیل پروتئین خوراک دام به پروتئین شیر قابل فروش تنظیم کنیم که ممکن است به افزایش بازده اقتصادی منجر شود.

دوم، مدنظر قرار دادن کاهش میزان پروتئین جیره در جهت بهبود ضریب تبدیل کنونی می باشد. این گزینه در واقع هزینه خوراک را به واسطه کاهش میزان پروتئین جیره کاهش می دهد.

علم ساده اقتصاد به ما می گوید که برای افزایش حاشیه سود، لازم است که درآمد افزایش یابد، یا هزینه ها کاهش یابد، یا ترکیبی از این دو وجود داشته باشد. چنانچه هدف شما این است که MUN را در جهت افزایش پروتئین شیر کاهش دهید، در نتیجه ممکن است بهتر باشد که جیره را براساس عملکرد شکمبه، دقیق تنظیم کنید.

یک مثال خوب در این رابطه، گاوداری هایی هستند که به واسطه منطقه جغرافیایی خود، یونجه بسیار زیاد در جیره مصرف می کنند. خوراندن علوفه تازه حاوی پروتئین بالا روش ارجح ما می باشد ولی پروتئین بالا و نیتروژنی که سریع قابل دسترسی می گردد در آنها خطری برای MUN بالای خون و در نتیجه کاهش بازده تبدیل پروتئین یونجه به پروتئین شیر می باشد. کاهش پروتئین این جیره ها ممکن است هزینه و MUN را کاهش دهد، اما ممکن است بهترین روش برای افزایش پروتئین شیر نباشد.

در شکمبه، چنانچه نسبت کربن های موجود در نشاسته، قند، فیبر به میزان نیتروژن پروتئین خام جیره متناسب باشد، در نتیجه مقدار پروتئین های میکروبی تولید شده افزایش می یابد و متعاقباً پروتئین میکروبی بیشتری، شکمبه را ترک می کنند.

ما به واسطه تنظیم جیره، تنظیم زمان حضور و مقدار کربن به همراه پروتئین بالا در یونجه خرد شده، سبز و تازه، احتمال کاهش مولکول های نیتروژنی با ارزش که باعث افزایش MUN و کاهش درآمد شیر می شوند را کاهش دادیم. هنگامی که از پروتئین زودهضم، مانند آنچه در یونجه خرد شده تازه وجود دارد، استفاده می کنید به جای ذرت آسیاب شده از ذرت پرک شده استفاده کنید یا به جیره قند اضافه کنید زیرا قندها در مقایسه با نشاسته یک کربوهیدرات زود هضم تر است و همزمان با پروتئین در شکمبه حضور خواهند داشت.

هزینه خوراک دام الزاماً با روش های موازنه بهتر جیره از طریق بالا بردن مقدار یونجه تازه و خرد شده، افزایش نمی یابد

ترکیبات پروتئینی خریداری شده ممکن است بخش کوچکی از این جیره باشد، اما انتخاب ترکیباتی که پروتئین کندرهش در شکمبه دارند نسبت به ترکیباتی که قابلیت دسترسی پروتئینی آن مانند پروتئین یونجه تازه است، بهتر است. هزینه خوراک دام الزاماً با روش های موازنه بهتر جیره از طریق بالا بردن مقدار یونجه تازه و خرد شده، افزایش نمی یابد.

جیره های حاوی ذرت سیلو شده بالا می تواند نمونه خوب دیگری از این طیف باشد. در صورتی که ذرت در زمان مناسبی بعد از برداشت، وارد سیلو شود و فرآوری دانه خوب انجام شده باشد، مقدار کربو هیدرات سریع التخمیر افزایش می یابد. در چنین موقعیتی، گزینه های زیادی برای اضافه کردن به موقع ترکیبات پروتئینی وجود دارد تا بتوان بهترین بازده از ذرت سیلو شده و دیگر کربوهیدرات ها در جیره داشت.

خبر خوب این است که این منابع پروتئینی الزاماً گرانترین نیستند. در حقیقت، این فرآیند می تواند زمان دسترسی نشاسته را از طریق آنالیز آزمایشگاه، تجربه، تغذیه و مشاهده، مدل سازی کند و در همان زمان بیشتر نیازهای پروتئینی را تأمین کند تا هضم نشاسته با ارزانترین منبع پروتئینی قابل دسترس انجام شود. یک سامانه قوی مدل سازی تغذیه برای انجام این فرآیند به طور صحیح ضروری است.

نیاز پروتئینی گاو بر مبنای مدیریت نیتروژن اوره ای شیر متفاوت است

 در اکثر موارد، بیشترین بخش پروتئین برای این زمان بندی از کنجاله سویا و کنجاله کلزا تأمین می شود. داشتن بهترین نسبت بین کربوهیدرات و پروتئین (ممکن است لازم باشد پروتئین زود هضم و کند هضم اضافه کنیم) یک فرصت می باشد. در واقع این دو منبع پروتئین های زود هضم با قیمت مناسب هستند.

ارزان ترین منبع همیشه اوره است و مصرف بیش از 90.7 گرم از این نوع شبه پروتئین دست ساز خیلی سریع در شکمبه هضم می شود و می تواند خیلی خوب با سریع ترین کربوهیدرات های جیره هماهنگ شوند. از دیگر منابع این پروتئین های زودهضم، خوراک گلوتن ذرت است. در طرف دیگر طیف ممکن است محصولات فرعی باشند که تا اندازه ای با گرما فرآوری شده اند تا دسترسی آنها برای میکروب های شکمبه ای کند شود.

هر ترکیب پروتئینی، یک منحنی آزاد شدن دارد که تطبیق آن با سرعت تخمیر کربوهیدرات، هدف تنظیم جیره می باشد. به دلیل متفاوت بودن قیمت پروتئین ها، در نظر گرفتن این موضوع ممکن است حرکت مؤثری در جهت کاهش هزینه های خوراک نباشد.

روش پرهزینه تری برای مدیریت MUN و افزایش پروتئین وجود دارد، اما این روش بعد از کامل شدن دو مرحله فوق استفاده می شود. چنانچه با استفاده از اصول بالا ما بتوانیم عملکرد شکمبه را افزایش دهیم سپس می توانیم گزینه های متعدد مربوط به ترکیبات پروتئینی که از فرآیند شکمبه ای عبور می کنند را در نظر بگیریم.

مزیت این روش این است که ما باید بتوانیم از طریق مدل سازی خوب منابع اسیدآمینه ای این ترکیبات، بر تولید پروتئین شیر از طریق بالاتر بودن درصد پروتئین شیر یا از طریق بالاتر بودن تولید شیر با همان درصد چربی تأثیر مثبتی بگذاریم.

دامنه وسیعی از این ترکیبات خوراکی (کنجاله سویای حرارت دیده) وجود دارند که اسیدهای آمینه خنثی در شکمبه (عبوری) را تأمین می کنند. هدف از تغذیه همه این مواد خوراکی این است که پروتئین های با ترکیب اسیدآمینه ای خوب را از شکمبه عبور دهیم و برای جذب به روده کوچک برسانیم. اگر این پروتئین ها به خوبی متوازن شده باشند پروتئین شیر را افزایش می دهند بدون این که MUN آن را بالا ببرند. همانطور که می دانیم این موضوع، موضوع پیچیده ای است از این لحاظ که باید روی هزینه خوراک، تنظیم جیره و درآمد شیر هر سه با هم تمرکز شود.

سرمایه گذاری روی کاهش هزینه خوراک از طریق افزایش پروتئین شیر به همراه کاهش MUN شیر، مدل مناسبی است ولی احتمال این وجود دارد که افزایش موردنظر در پروتئین شیر به دلیل نقش سایر فاکتورهای پیچیده موجود در جیره یا گاو به دست نیاید.

مدل کاهش هزینه های خوراک، از طریق افزایش MUN تنها به میزان کمی بالاتر از MUN مطلوب نیز مدل خوبی است. اما به خاطر داشته باشید که این روش خطر کاهش میزان شیر تولیدی را به همراه دارد. گاوهای پرتولید گله شما ممکن است از میزان تغذیه پروتئین بالاتر از حد موردنظر در تنظیم جیره سود ببرند ولی در گاوهای کم تولید این میزان پروتئین هدر می رود.

باید متذکر شد که خطر کاهش شیر هنگام افزایش MUN به بالاتر از حد استاندارد، همیشه باعث نگرانی بوده است. خطرات MUN بالا نباید نادیده گرفته شود و این کار باید با احتیاط انجام گردد. گروه بندی گاوها براساس مرحله شیردهی بروز این خطرات را کاهش می دهد. باید متوجه باشیم که MUN بالا بروز خطر برای موفقیت های تولیدمثلی را هم در بر خواهد داشت.

درک تغذیه اصولی برای فهم آنچه که در مورد میزان MUN در شیر گفته شده لازم است. اطلاعاتی وجود دارند که به پتانسیل افزایش درآمد شیر و کاهش هزینه خوراک مرتبط می شوند. علاوه بر تنظیم دقیق جیره، به طور مرتب علوفه و مواد خوراکی جیره را آزمایش کنید تا بتوانید این توازن مناسب بین دو فرصت افزایش درآمد شیر و کاهش هزینه خوراک دامداری را ایجاد کنید و اطمینان حاصل کنید که با مدیریت نیتروژن اوره ای شیر برای رسیدن به نتیجه مطلوب خوراک دهی می کنید.

منبع: نشریه صنعت گاو شیری ، هوردز دیری من (شرکت تعاونی وحدت)

برای مشاهده همه محصولات دام سنگین اینجا کلیک کنید

برای بهبود عملکرد گاوداری از خدمات افراد متخصص استفاده کنید. مجتمع دستچین می تواند با مدیریت علمی تغذیه دامداری شما و تأمین کنسانتره استاندارد باعث رونق اقتصادی دامداری شما شود (کلیک کنید)